Oryginalny maszt na szczycie wieżowca mierzył 20.5 metrów i pierwotnie miał służyć do cumowania sterowców. Potrafił wytrzymać nacisk poziomy do 50 ton. Podczas budowania ESB Raskob i jego partnerzy twierdzili, że w niedalekiej przyszłości będze można odbywać międzykontynentalne, trans-Atlantydzkie lub trans-Pacyficzne loty sterowcami z portu w Nowym Jorku. Pasażerowie mieli wjeżdżać na szczyt (obserwatorium na 102 piętrze) Empire State i stamtąd wsiadać do sterowca (!?!). Przy pierwszej próbie podejścia do masztu prywatnego sterowca, udało się utrzymać go w miejscu przez 3 minuty. Następna próba (we wrześniu 1931 roku) niestety nie była już tak udana i wojskowy sterowiec o mało nie stanął w pionie! Balast z wodą spadł na przechodniów stojących kilka przecznic od ESB. Cztery miesiące po nieudanych próbach ze sterowcami postanowiono wykorzystać maszt do celów komunikacyjnych.

Pierwotnym dzierżawcą iglicy na Empire State była National Broadcasting Company. NBC pierwsze doświadczenia z transmisją telewizyjną rozpoczęła 22 grudnia 1931 roku kiedy to po raz pierwszy wysłano a następnie odebrano i wyświetlono wysoko częstotliwościową transmisję sekwencji obrazów. W niedługim czasie na szczycie zainstalowano dwa przekaźniki: wizji (W2XF) oraz fonii (W2XK). Pozwoliło to nadawać sygnał wizyjny z najwyższą w tamtym okresie rozdzielczością 120 linii na klatkę. Dla porównania inne przekaźniki (np. W2XBS na New Amsterdam theatre) potrafiły wysyłać sygnały maksymalnie 60-liniowe. Z biegiem czasu na szczycie Empire State Building pojawiały się kolejne nadajniki telewizyjne przełamujące bariery technologiczne. W 1936 roku nowa antena NBC potrafiła już wysyłać 343-linowy obraz razem z fonią, dzięki czemu nie trzeba było dostrajać odbiorników osobno do obrazu i dźwięku. Do 1938 roku, NBC po raz kolejny zmodyfikowało swoją antenę (o oznaczeniach W'2XBS) do potrzeb przesyłu obrazu z rozdzielczością 441 linii na klatkę a regularne nadawanie rozpoczęto w styczniu 1940 roku. Prac nad antenami nie przerwano nawet w obliczu drugiej wojny światowej kiedy to zainstalowano następną antenę (WNBT), której zadanie polegało na dystrybucji fonii i dźwięku kanału 4 (channel 4).

W 1941 roku istniały dwie komercyjne stacje telwizyjne w Nowym Jorku. Do 1949 roku rozpowszechniało swoje sygnały już siedem stacji a każda z nich nadawała z innego miejsca w mieście. Powodowało to wiele problemów, choćby z potrzebą obracania anteny odbiorczej przez klientów za każdym razem gdy chcieli zmienić program. By rozwiązać tę niedogodność rozpoczęto prace nad projektem skupiającym na wieżowcu Empire State kilka nadajników różnych stacji. Prace nad instalacją odpowiedniego masztu rozpoczęły się w 1950 roku. Do czerwca tego roku 20.5 metrowy maszt zastąpiono 46 metrową wieżą, posiadającą 5 telewizyjnych nadajników i 3 radiowe anteny. W 1953 roku zostały tam przeniesione także nadajniki innych stacji telewizyjnych: WCBS-TV z dachu "Chrysler Building", WPIX z "Daily News Building", WJZ-TV ze szczytu Hotelu "Pierre" oraz WNBT, WABC-TV, WABD razem z wieloma stacjami radiowymi.

Przez wiele lat zakres obsługiwanych stacji ze szczytu Empire State systematycznie się powiększał by w 1967 roku osiągnąć liczbę dwudziestu dwóch niezależnych nadajników. Takie rozbudowanie wieży było możliwe dzięki firmie Empire State Building Co., która była właścicielem głównego masztu i dbała o utrzymanie go w odpowiednim stanie. Firma wydzierżawiała poszczególnym stacjom miejsce na iglicy co w tamtym okresie było wydarzeniem bez precedensu. Jednak nic nie trwa wiecznie i w głowach projektantów powoli powstawał już budynek, który miał zagrozić pozycji ESB jako głównemu nadajnikowi sygnałów radiowo-telewizyjnych w Nowym Jorku. Był to World Trade Center.